Everyone Who Falls In Love
هر کس که عاشق می شود

She still thinks of home when she touches my skin,
هنوز هم وقتی تنم را لمس می کنه به عشق سابقش داره فکر می کنه،
oh my…
ای وای …
It’s still hurting her when she knows I’m not him,
هنوز هم اونو آزار می‌ده وقتی می‌دونه که من اون نیستم،
oh my…
ای وای …

Guess that’s the way when you fall into love,
فکر می کنم وقتی عاشق می شی، جز این هم چاره ای نیست،
sometimes the wrong person does more than enough.
(چون) گاهی وقتها آدم اشتباه بیش از اندازه بهت آسیب میزنه.
There’s a girl somewhere else, feels the way that she does.
(فکر کنم) دختری در جای دیگری هست، که احساسی مثل اون رو داره.
But if it’s me who made her feel like she’s not enough!
اما اگر این من بوده باشم که بهش احساس کافی نبودن داده باشه چی؟!
Never enough, never enough…
اینکه هرگز کافی نبوده، اینکه هرگز کافی نیست…
Oh, oh.
اوه، اوه

Everyone who falls in love,
هرکسی که عاشق می شه،
has someone else they’re thinking of.
آدم دیگه ای رو داره که به اون داره فکر می کنه
I love how you lie when you talk about firsts.
عاشق اینم که وقتی در مورد اولین ها صحبت می کنیم چقدر بهم دروغ میگی.
Ooh-oh…
اوه اوه…
Like sex in your car’cause you know it might hurt,
مانند سکس توی ماشینت، چون می دونی ممکنه بهت آسیب بزنه،
that I’m note the first one, baby…
مانند سکس توی ماشینت، چون می دونی ممکنه بهت آسیب بزنه،

Guess that’s the way when you fall into love,
فکر می کنم وقتی عاشق می شی، جز این هم چاره ای نیست،
sometimes the wrong person does more than enough.
(چون) گاهی وقتها آدم اشتباه بیش از اندازه بهت آسیب میزنه.
There’s a girl somewhere else, feels the way that she does.
(میدونم) دختری در جای دیگری هست، که احساسی مثل اون رو داره.
But if it’s me who made her feel like she’s not enough!
اما اگر این من بوده باشم که بهش احساس کافی نبودن داده باشه چی؟!
Never enough, never enough…
اینکه هرگز کافی نبوده، اینکه هرگز کافی نیست…
Oh, oh.
اوه اوه…
Never enough, never enough…
هرگز کافی نبوده …
(Ooh)
(وااای)
Ooh, ooh…
اوه اوه…

Forget what you had, this is a little better (ooh, ooh)
اون چیزایی که داشتی رو فراموش کن، این یکمی بهتره (اوه، اوه)
Stop thinking of him, this is a little better (ooh, ooh)
دیگر بهش فکر نکن، (باور کن!) این یکمی بهتره (اوه، اوه)
Forget how he touched you, and I’ll forget her (oh, oh)
فراموش کن که اون (دوست پسرت) چطوری تن تو رو لمس میکرد، من هم اون (دوست دخترم) رو فراموش خواهم کرد (اوه، اوه)
‘Cues you scream when I touch you and not ’cause it hurts…
چون وقتی تنت رو لمس میکنم صدای فریادت رو می شنوم، و میدونم به خاطر حس درد (فیزیکی) نیست …
Ooh-ooh-ooh…
Ooh, ooh…

ترجمه: #محمد_داراب_پور

یادمه اولین باری که بهش نزدیک شدم و گفتم ازش حس خوبی میگیرم،
واکنشش برام خیلی جالب بود. فقط یک کلمه پرسید: «چرا؟»
منم در جواب بهش گفتم، شاید چون چشماش زیباترین تصویریه که در طول این بیست و چند سال دیدم!
اونم لبخند زد و با همون لحن نوک زبونی و جذابش گفت: «شروع خوبی بود!»
و این شروع دوستی من و سوزان بود. دوستی‌ای که هر دومون خوب می‌دونستیم قرار نیست به باهم بودن‌مون ختم بشه. سوزان ارمنی بود و پدر و مادری مسیحی و به شدت مذهبی داشت. من هم مسلمون بودم و توی خونواده‌ای با اعتقادات مذهبی سفت و سخت بزرگ شده بودم.
ما سال ۷۰، توی دانشگاه اصفهان، هم دانشگاهی بودیم. اون ساکن اصفهان بود و ادبیات میخوند و من هم اصالتاً رشتی بودم و دانشجوی حسابداری.
اون روز هم مثل همه‌ی دوشنبه‌ها هیچی از کلاس مالیه‌عمومی نفهمیدم! طبق معمولِ تموم هفته‌های گذشته منتظر بودم ده دقیقه قبل از پایان کلاس بیاد دم در و از قسمت شیشه‌ای برام دست تکون بده، که یعنی کلاسش تموم شده. بعدشم دوتایی بریم همون کافه‌ی همیشگی و گپ بزنیم و برام کتاب بخونه.
همیشه آرزوش این بود که یه کتاب‌فروشی بزرگ داشته باشه. بهش می‌گفتم اگه یه روزی کتاب‌فروشی رویاهات به واقعیت بدل شد، اسمش رو بذار «کتاب‌فروشی باران‌های نقره‌ای». اینجوری هروقت وارد کتاب‌فروشیت بشی یاد شهرِ من و خودم میفتی!
سوزان عاشق ادبیات و کتاب بود و منم عاشق هرچیزی که اون عاشقشون بود!
وقتی دانشگاه‌مون تموم شد با خانواده‌ها صحبت کردیم. واکنش‌ها دقیقا همونی بود که انتظارشو داشتیم؛
یک «نه»ی قاطعانه، به دلایل کاملاً مذهبی.
ما واقعاً احساس می‌کردیم که عاشق همیم، اما… عاشق خونواده‌هامون هم بودیم. اون زمان هم مثل الآن نبود که خونواده‌ها کمی منطقی‌تر با این دست مسائل برخورد کنن. روزای قشنگ من و سوزان آذر ماه ۱۳۷۰ شروع شد و بهار ۱۳۷۵ که من رفتم سربازی تموم شد. بعد از کلی آرزوی قشنگ برای هم، از هم خداحافظی کردیم.
بعد از اون هیچوقت به اصفهان برنگشتم. اما وقتی سال گذشته همسرم مقصد سفر برای تعطیلات عید رو اصفهان اعلام کرد، نمیدونم چرا از این پیشنهاد استقبال کردم. حس غریبی داشتم. چیزی در حدود ۳۰ سال از اون روزا گذشته بود، اما یه ترس ناشناخته‌ای روحم رو آزار می‌داد.
وقتی دلیل این ترس رو فهمیدم که دست توی دست همسر و پسرم داشتیم مرکز شهر قدم می‌زدیم. یه ساختمون بسیار بزرگ و مجلل که این تابلوی بزرگ روی درش خودنمایی می‌کرد:
«کتاب‌فروشی باران‌های نقره‌ای»
با اینکه از رفتن به داخل کتاب‌فروشی می‌ترسیدم…
با اینکه از روبرو شدن دوباره با سوزان می‌ترسیدم…
.
با وجود ترس از این‌که ممکنه توی ۵۰ سالگی با دیدن زنی، به غیر از همسرم، ضربان قلبم شدید بشه.‌‌‌..
اما یه نیروی ناشناخته من رو به داخل کتاب‌فروشی کشید.
توی اون ساعت از روز خیلی شلوغ نبود. همسر و پسرم به بخش رمان‌ها رفتن و من درست وسط کتاب‌فروشی خشکم زده بود.
دختر جوونی که داشت راهنمایی‌شون می‌کرد به نظرم آشنا اومد. وقتی که لبخند زد…مطمئن شدم؛
اون چشم‌ها…
اون لبخند…
اون کمان گوشه‌ی لب‌ها موقع خندیدن…
اون دختر بدون شک دخترِ سوزان بود.
درست لحظه‌ای که خواستم صداش کنم و درباره‌ی صاحب کتاب‌فروشی ازش سوال کنم، چشمم به یه قاب عکس بالای میزی که دختر جوون از پشتش بلند شده بود افتاد.
عکس سوزان بود. مسن‌تر، شکسته‌تر… و شاید جذاب‌تر.
گوشه‌ی قاب عکس یه نوار مشکی زده شده بود و در کنار اون هم یه تخته سیاه چوبی کوچیک که روی اون به خطی زیبا نوشته شده بود:
«عشق، زیباترین دین دنیاست.
سوزان گروسیان
۱۲ ژوئن ۱۹۶۸
۳۱ ژانویه ۲۰۱۹»
کار از فشار دادن نوک بینی و لب ورچیدن گذشته بود. اشکام سرعت‌عمل‌شون خیلی از من بیشتر بود.
همسرم با نگرانی به سمتم اومد و پرسید: «چیشده محمد…»
و من به سختی لبخندی مصنوعی زدم و گفتم: «چیزی نیست. یاد خاطرات دوران دانشگاهم افتادم‌. فقط دلم برای اون روزا تنگ شد و بغض کردم. همین…»
و این اولین و آخرین دروغی بود که به همسرم گفتم…

علیرضانژادصالحی

امروز دوباره دیدمش…
بعد از ۱۸ سال!
تو تاکسی،روی صندلی جلو نشسته بودم.
تو دنیای خودم بودم که یه صدای خیلی خیلی آشنا گفت: مستقیم…
فکر کنم قلبم برای چند لحظه از حرکت وایساد!
راننده چند متر جلوتر توقف کرد.
در ماشین باز شد و صاحب اون صدای آشنا نشست تو ماشین.
جرئت اینکه برگردم عقب و نگاهش کنم رو نداشتم.
از آینه بغل ماشین نگاه کردم.
خودش بود…
خشکم زد.
توی یه لحظه کوتاه تموم بدنم بی حس شد.
داشت به بیرون نگاه میکرد.

یک لحظه سرش رو چرخوند و نگاهمون توی آینه ماشین به هم برخورد کرد.
به سرعت نگاهش رو ازم گرفت.
نمیدونم اونم من رو شناخت یا نه…
توی تموم مسیر از توی آینه ماشین داشتم نگاهش میکردم.
مثل همون موقع ها بود.فقط چنتا خط روی پیشونیش اضافه شده بود…
کاش هیچ وقت به مقصد نمیرسدیم،همونطور که ۱۸ سال پیش نرسیدیم…
اما رسیدیم!
– آقا،ممنون.پیاده میشیم.
ماشین متوقف شد.در ماشین باز شد.
درحالی که داشت کرایه رو به راننده میداد اسمم رو صدا زد!
تموم بدنم یخ کرد.
برگشتم.
میخواستم به اندازه ۱۸ سال دلتنگی،با تموم وجودم بگم “جانم”…
اما پسربچه ای که از ماشین پیاده شده بود زودتر از من گفت: بله مامان؟!
لرزش اشک توی چشمام باعث شد تصویر پسرک رو تار ببینم.
نگاهش کردم و بهش لبخند زدم.
اونم نگاهم کرد،اونم لبخند زد….

درگیر تو بودم که نمازم به قضا رفت
در من غزلی درد کشید و سرِ زا رفت

سجاده گشودم که بخوانم غزلم را
سمتی که تویی عقربه قبله نما رفت

در بین غزل نام تو را داد زدم ، داد
آنگونه که تا آن سر این کوچه صدا رفت

بیرون زدم از خانه یکی پشت سرم گفت
این وقت شب این شاعر دیوانه کجا رفت !؟

من بودم و زاهد به دوراهی که رسیدیم
من سمت شما آمدم او سمت خدا رفت

با شانه شبی راهی زلفت شدم اما …
من گم شدم و شانه پی کشف طلا رفت

در محفل شعر آمدم و رفتم و … گفتند
ناخوانده چرا آمد و ناخوانده چرا رفت !؟

می خواست بکوشد به فراموشی ات این شعر
سوزاندمش آنگونه که دودش به هوا رفت …!!!