وبگاه دکتر محمد داراب پور

بر سنگ قبر من بنویسـید خسته بود اهــل زمین نبود نـمازش شــکســته بود
بر سنگ قبر من بنویسید شیشه بود تـنها از این نظر که سـراپا شـکســته بود
بر سنگ قبر من بنویســـــــید پاک بود چشمان او که دائما از اشک شسـته بود
بر سنگ قبر من بنویســید این درخت عمری برای هر تبر و تیشه، دســــته بود
بر سنگ قبر من بنویســــــید کل عمر پشت دری که باز نمی شد نشسته بود
آری منتظر نشسته بود

رویای با تو بودن را نمی توان نوشت
نمی توان گفت و حتی نمی توان سرود.
با تو بودن قصه شیرینی است به وسعت تلخی تنهایی
و داشتن تو فانوسی به روشنایی هر چه تاریکی در نداشتند و …..
و من همچون غربت زدای در آغوش بیکران دریای بی کسی به انتظار ساحل نگاهت می نشینم
و میمانم تا ابد و تا وقتی که شبنم زلال احساست زنگار غم را از وجودم بشوید بانوی دریایی من

چشم چشم دو ابرو … نگاه من به هر سو ، پس چرا نیستی پیشم ؟ نگاه خیس تو کو ؟
گوش گوش دو تا چشم … دو دست باز … بیا بگیر قلبمو… یادم تو را فراموش…؟
چوب چوب یه گردن … جایی نری تو بی من… دق می کنم میمیرم
دست دست دو تا پا … یادتو مونده اینجا… یادت میاد که گفتی: بی تو نمی رم هیچ جا…
من من یه عاشق … همون مجنون سابق…

گفتم دوستت دارم نگاهی به من کرد و گفت : چند تا ؟؟؟!!!
دستام رو بالا آوردم و تمام انگشتهای دستمو نشونش دادم
اما اون به کف دستام نگاه می کرد که خالی بود

مرحم دل عاشقی دور از(جدا شده از) معشوقش
بستری نرم و هم اغوشی گرم نیست.

شک نکن بهم
دستتو بزار تو دستم
و باقیش با من و نسیم و پرواز
من سبکتر از پرم

شک نکن بهم
شونه هام امن ترین جای دنیا
برا تک تک لحظه های دلتنگیته
من محکمتر از کوهم

شک نکن بهم
جایی برا ترس  نداریم
با تو جلو هرچی دیو بده
شیر درنده وحشیم

شک نکن بهم
سبد دلت رو با لبخند بهم بده
یه دنیا ترانه واسه ارامشش دارم
لطیف ، خدای عشقم

پای رقصیدنو داشته باش
میرقصیم و میچرخیم
دیوونه وار با هرچی ساز زندگیه
من دریای انرژیم

شک نکن بهم
کوک میکنم ساز تنت رو
تمام شبهای باهم بودنمن
من هنرمند ترین نوازنده ام

شک نکن بهم
نور میشیم
خدا میشیم
من عاشق دیوونگیتم!

نزدیکتر بیا
پای امدنت که شد
به هوای خیسی میرسی.
پشت نقاب مترسکی رو به خورشید
وسط مزرعه ی خود کاشته هایم ایستاده ام.
خاموش باش
اینجا صدایمان را نوک انگشتهایمان لمس میکنیم.
نزدیکتر بیا
بی هیچ عطر غریبه ای
بوی تنت اغاز فصل سرمستی تمام گلهای مزرعست.
نزدیکتر که امدی
گرمی نفسهایت
روی پوست صورتم
خواب صد ساله ام را میشکند.
موج میزند زندگی
از مویرگهای جان گرفته صورتم
به بند بند تنم.
نزدیکتر که امدی
دیگر نیازی به خورشید نیست
همیشه تب داریم.

خدا مرا که آفرید هیچ لذت نبرد
ولی خدا تو را که عشق منی را آفرید و لبخند زد

دلم هوای بودنت کرده
هوای بهونه و بیتابی هر دم غروبت
که تو هی فال قهوه بگیری
و به انگشت
هر دویمان را که ته فنجان پیچک وار درهم امیخته ایم
نشان دهی.
شب هنگام
نسیم خنک از تب روز تابستانی می کاهد
و تو
گیلاس سرخی به لب میگیری
دندان میزنی و لبت را با اب گیلاس خنک میکنی.
گیلاسی بین دندانهایت نگه میداری
لبت را نزدیک لبم میاوری
و مرا شریک میکنی.
سهم من نیم گیلاس تو و لب سرخ هوسناکت.
به هسته که میرسیم
زیر زبانت پنهانش میکنی
و قایم موشک بازی هسته
و جستجویش با زبانمان
تعبیر فال هر دم غروبمان.