وبگاه دکتر محمد داراب پور

من از ساختمان قلب خود در شگفتم که چون سنگ مقاوم و گاهی چون شیشه بی طاقت است.
طوفانهای حوادث مرا تکان نمی دهد ، ولی از یک نسیم ملایم محبت از جانب تو من به خود می لرزم

در زندگی لحظاتی هست
غرق شان که باشی
نه می بینی و نه دیده می شوی
نه باران خیس می بارد
نه زمین سرگردان خودش است
نه سیب ممنوع است و نه گندم
.
.
.
لحظاتی که می شود دور از چشم دنیا
با تنهایی عشق بازی کرد

ای بهترین بهانه ی سرودن عاشقانه
برای زیباترین غزل
چشمانت را
به من قرض بده

چیزهایی هست خیلی بدتر از تنهایی
اما سال‏ها طول می‏کشد تا این را بفهمی
وقتی هم که آخر سر می‏فهمی‏اش،
دیگر خیلی دیر شده
و هیچ چیز بدتر از
خیلی دیر نیست

زلفت چو افشان می‌کنی
مــا را پریشـــان می‌کنــی
آخــر من از گیســوی تــو
خـود را بیاویــــزم بــــه دار

مرا از خود چرا راندی
مگر سهم دلم این بود
به غصه خو گرفت این دل
نه یاری در دلم ماند
نه عشقی در دلم مُرد
مرا افسوس تنها برد

من: زندگیم بدون تو معنیش رو از دست داده…
تو: من رو فراموش کن

غروب سخت نمناکی است
خزان بی وقفه می تازد
تبرسان زخم می بخشد
گرت یک لحظه بنوازد
ز سرما پیر مردی خم
به زیر چتر می نالد
و با لبخند تلخ خود
به چتر خویش می بالد
ورایم کوچه ی تنگی
که تا ته سخت مه گیر است
به سان رود می ماند
گذاشتن زان دگر دیر است
درختی در نظر دارم
شفق رنگ است هر برگش
در این بی رحمی سرما
مبادا سر رسد مرگش
سپهر از خشم می غرد
مدارا بایدش چندی
که از سهمش به آغوشی
نلرزد طفل دلبندی
عجب سوزی! چه سرمایی!
به هر سو بنگری دریا
دگر این سان نبیند کس
نه در واقع نه در رویا

غروب و نم نم باران ، دوباره تنهايي
دوباره نقش هميشه : نگاه دريايي
شرنگ شعر سياهي دوباره ام در كام
غزل، قصيده ، رباعي، سپيد ، نيمايي
شكوه بغض گلوگير ، همچو هر اين وقت
ملال و غربت بي حد : تمام دارايي
غروب، خانه ، اسارت، پرنده وار اي واي
دوباره آتش بر جان ، دوباره گيرايي
نمي رسي شب زيبا غروب جانكاه است؟
تويي اميد من اي شب ، بيا و بر پايي

تعبير ترس تلخ

باز نامت پشت بغضم گير كرد
لحظه هايم را غمت دل گير كرد
باز چشمت خاطراتم را ربود
همچو هر شب مو به مو تقرير كرد
حالِ اينك ترس تلخ خواب بود
زندگي كابوس را تعبير كرد
گرمگاه بوسه ات را اشك شست
شاعرت را داغ دوران پير كرد
باز من ماندم ،( تفأل) ، ((غم مخور ))
آي حافظ پس چرا او دير كرد ؟

هورمزد یعقوبی نژاد