وبگاه دکتر محمد داراب پور

وفای شمع را نازم که بعد از سوختن
به صد خاکستری در دامن پروانه می ریزد
نه چون انسان که بعد از رفتن همدم
گل عشقش درون دامن بیگانه می ریزد

آسمان را نهفته ام در چشم
کهکشانی ستاره می بارم
گر چه لب را به خنده بخشم گاه
یک تلنگر دوباره می بارم
عمری از من بر فت و در فکرم
از چه با هر اشاره می بارم
صبح و شب در ستیز با عقلم
هم که بر مرگ چاره می بارم
با ترحم نظر مکن بر من
چونکه با این نظاره می بارم
بگذر از من که طالعم درد است
من که با هر اشاره می بارم
خسته از التهاب پاییزم
از سر تب بهاره می بارم
می گدازم تو را به داغ تبم
آتشم من شراره می بارم

مرا باور کن
این صدای باران نیست که به گوش می رسد
صدای خسته ی من است
که از چشمانم بیرون می ریزد

اگر از چشمهای تو نگویم
چه بگویم
بی آن دنیا سرد و خالیست
دل من
چه بی طاقت
خیره می ماند
در زلالی چشمان تو

یک بی قراری مهیج
یک سرگردانی رو به ترس
اگر به قرار ننشیند
و اگر به آرامش نرسد

ای روزگار مشت خود را بیهوده خسته می کنی
کوه از خراش ناخنت خم نمی شود

امشب به رسم عاشقی یادی ز یاران  میکنم
در غربتی تاریک وسرد از غم حکایت می کنم
امشب وجودم خسته است از سردی دلهای سرد
آیا تو هم در یاد من هستی در این شبهای سرد

باز هم تنها
سر به آسمان میسایم
یک ستاره ی کوچ کرده
در شبی شگفت
ذره ذره
مرا پر می کند از آرزوهای تلخ
دلم بهانه جو می شود
باز هم تنها
بی قرار بی قرار
می خواهمت
تورا چگونه سازم خبر
بی تو لحظه های من
سرد و خاموش و خالی

کسی می گفت
خاموش باش ای همدرد کشتی به گل نشسته
دارم دو بال زیبا بهر پریدن اما
پرواز کی توان کرد با این پر شکسته

امشب
خوشه های سبز فریاد را
از حنجره ی سرخ سکوت
خواهم چید
در به دریم آغاز می شود
مردم چشمهایم
ناله می کند
سقف آسمان
روی سرم سنگینی
می کند
انگار مرا نام می برد
دلخوش می شوم