Author: mdarabpour

روزی می آید
ناگهان روزی می آید
که سنگینی رد پاهایم را
در درونت حس می کنی
رد پاهایی که دور می شوند
و این سنگینی
از هر چیزی طاقت فرساتر خواهد بود

آنگونه مست بودم
که از تمام دنیا
تنها
دلم
هوای تو را
کرده بود
میگفتم این عجیب است
اینقدر ناگهانی دل بستن
از من که بی تعارف دیریست
زین خیل ورشکسته کسی را
در خور دل نهادن
پیدا نکرده ام

من می شکنم
همچون بغض
و میریزم زیر پایت
وقتی که چشمهایت غصه دارند
…
من
میمیرم
به سادگیه یک قطره اشک

صبر کن
از این گذر که رد میشوی
اندکی صبر کن
شاید چشم انتظاری که
ماه ها امید آمدنت را دارد
به دیدارت
دوباره زنده شود
از این گذر که رد میشوی
فقط اندکی صبر کن

سکوت و باز هم سکوت
سکوت من از بلا تکلیفی نیست
از دل شکستگی ست
امان ازین دل شکسته

سردمه

چیزهایی هست که نمی دانم
می دانم سبزه ای را بکنم خواهم مرد
من پر از نورم و شن
وپر از دار و درخت
پرم از راه از پل از رود از موج
پرم از سایه ی برگی در آب
اما
چه درونم تنهاست

پنهانی نزدیکت ،خانه میکنم
تا تو مرا نبینی و من
هر روز
از دیدارتو حظ دنیا را ببرم
تا تو بیخیال از سرنوشت من
زندگیت را بکنی و من
به شنیدن بوی تو
جان تازه بگیرم
از پشت تمام پرچینها
نگاهت میکنم
به شوق خنده هایت
سر از پای نمیشناسم
تو بی من بودن را عادت میکنی
من عاشقی را مرور میکنم

تمام برگ برگ خاطرات را
از روی زمین جمع میکنم
وقتی رفتی
طوفان شد و
همه برگها فرو ریختند
دستخوش باد بودند چندی و
پس از مدتی بر زمین آرام  گرفتند
از روی شان گذشتیم بی انکه بدانیم
و صدایشان توجهمان را جلب نکرد
هرچند همیشه با ما بودند
امروز بازهم چون گذشته تر و تازه دیدمشان
تک تک برگ ها را جمع میکنم
میخواهم بازهم کنارم باشند
بر درخت زندگی

تو آهسته از من دور می شوی
من آهسته در خود می میرم
تو قلب مرا با خود می بری
من تمام زندگیم را از دست می دهم