Author: mdarabpour

تو از شکار من میایی،
شکار مردی که میخواست
عاشق تو باشه و بس
شکار عاشقی که تو
روحش و بستی تو حصار
قفل زدی روی قفس

تو از شکار من میایی
شکار مردی که میخواست
پای تو پرپر بزنه
جون بده و پس نگیره
توی قمار داشتنت
به سیم آخر بزنه

شکسته تیر من به تو
نشسته تیر تو به من
زدیم به زانو و شدی
فاتح جنگ تن به تن

نعش من و با یه طناب
بکش رو خاک ادعا
بگو آهای مردم شهر
اینم قلندر شما

از اون روزی که دستامون جدا شد
گمونم دست کم صد ساله تنهام
یه عالم کاغذ و عکس و یه خودکار
شده بازیچه روزام و شبهام
از اون روزی که دستامون جدا شد
دل کوچه برامون بی قراره
هنوزم سوز برفه این حوالی
هنوز اون ماه بهمن موندگاره

یاور فلاحی – 15 تیرماه94

دنیای عجیبی شده بین من و دلدار
از دستِ من ِ دلشده ، دلخور شده انگار

بدجور گرفته دلش از تلخی حرفام
رند است و به ظاهر ، همه را می کند انکار

از او که : « مهم نیست» « ولش کن » « بروبابا»
از من که : « ببخشید» و « غلط کردم» و اصرار

صدبار تعهد به خودم دادم و هر بار
تصمیم گرفتم که مبادا بشه تکرار

اما چه کنم ؟ دست خودم نیست، دوباره
بدقول شدم ، عهد شکستم ، صدو یک بار

گاهی به سرم می زنه لجبازی سهوی
با رو زدن عمد به یک روزه ی شک دار

تا دور بشیم از تنش و کل کل و دعوا
من رو به غزل آورم ، او روی به سیگار …..

تو که مجنون نشدی تا بشوم لیلا من
روز و شب غرق سخن با همگان، الا من !

حتما اینگونه نوشتند که : ” با هم نشویم”
ورنه کو فاصله ای از لب سرخت تا من ؟

عطر مردانه ی پیراهن تو کشت مرا
لرزه افتاد سراپام و شدم رسوا من!

اعتمادم به تو از هر بشری بیشتر است
وقت اثبات رسیده ست دگر ، حالا من……

کم کن این فاصله را ، هیچ مراعات نکن!
ترس در چشم تو پیداست گلم، اما من……

دستی از جنس نوازش تو به موهاااام بکش
آدمی تشنه ی ناز است، ببین! حتی من!

چه گناهی؟ تو مرا تنگ در آغوش بگیر
تن تو عین بهشت است، جهنم با من!

حد شرعی نشود مانع ما ، راحت باش!
محرمیت همه با خطبه که نیس، الزاما!!
******
عاقبت رام شدی ، از نفست سیییر شدم
مرحبا بر چه کسی؟؟ حضرت شیطان یا من؟؟؟

گفتی به لبم لب نزنی چون رمضانست!
هنگام فروخوردن امیال نهانست!!
گفتم به فدای قد رعنای تو ای یار،
بیمارم و این روزه برای دگرانست!
گفتی که ببین، ما همه مهمان خداییم
او شاهد این بی شرمی و کفر عیانست.
گفتم که خدا از دل انسان خبرش هست
خود خالق این قلب پریش و نگرانست.
گفتی که مسلمانم و در فکر بهشتش،
این کوشش بیهوده ی تو، تاچه زمان است؟
گفتم که به ره مانده ی لبهای تو هستم
انفاق کن ای حور که هنگام اذان است.

از وصفِ تو درمانده قلم، حرف نداری !
کاین گونه شده رام تو این طبع فراری

هرکس که به تو نیم نگاهی نظر انداخت
نه صبر به جا مانده برایش نه قراری

بیهوده به دنبال نگاه تو دویدم
چون آدم جامانده به دنبال قطاری…..

خواهان تو بسیار و تو انگااار نه انگار
محبوب ترین سوژه ی هر صید و شکاری

در دیده ی من خووووبترین زن زمینی
هر چند که در چشم همه ، مساله _داری !

یا کام بگیرم ز تو یا جان بِسِپارم
پرسود تر از این که شنیده ست قماری ؟

تو عاشق شعری و منم حرف دلم را
با شعر نوشتم که به خاطر بِسِپاری….

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه …نه هرگز!
بی تو حتی شب من ماه ندارد
پایِ سست و تنِ فرسوده ام آخِر که به آن کوچه دگر راه ندارد
بی تو یک شب منِ تنها هوسِ کویِ تو کردم
هوسِ مویِ تو و بویِ تو و رویِ تو کردم
سرِ سجاده ی خود تا به سحرگاه نشستم
بند از پای گسستم چشم ها بستم و در خویش شکستم
گله کردم ز نگاهت وان دو چشمانِ سیاهت بوسه ی گاه به گاهت
گله کردم گله کردم به خدایت!
بی تو شب ماه ندارد ابر هم گاه ندارد به سحر راه ندارد در بساط آه ندارد
دلِ سنگی که تو داری به خدا شاه ندارد!
دوش گفتم به خدایت که شب و روز ندارم
که ز دستت نفسم حبس در این سینه و مبهوت نگاه و همه جانم نگران است!
نیمه شب بود و هوا رام.قطره ی اشک خدا پنجره را شست!
چشم ها خیس….پای ها سست.
لرزه افتاد به جانم.تو کجایی؟نگرانم نکند باد بیاید حالتِ مویِ تو برهم بزند یا بخرامد در اتاقی که تو خوابی!
نکند زوزه ی یک گرگ،از سرت خواب پراند..!نگرانم نگرانم..
من پر از دغدغه و شب پر از آرامش و محجوب.
من قسم می خورم این بار به آرامشِ این شب، به سیاهیِ سماوات ،به کواکب، به سیارات
*هذر از عشق ندانم سفر از پیشِ تو هرگز نتوانم نتوانم!

*مصرعی از شعر اقای فریدون مشیری(تضمین)