These Days…

این روز ها که می گذرد
هر روز
احساس می کنم که کسی در باد
فریاد می زند
احساس می کنم که مرا
از عمق جاده های مه آلود،
یک آشنای دور
صدا می زند
آهنگ آشنای صدای او
مثل عبور نور
مثل عبور نوروز
مثل صدای آمدن روز است
آن روز ناگزیر که می آید
روزی که عابران خمیده،
یک لحظه وقت داشته باشند
تا سربلند باشند
و آفتاب را
در آسمان ببینند.
روزی که این قطار قدیمی
در بستر موازی تکرار،
یک لحظه بی بهانه توقف کند
تا چشم های خسته ی خواب آلود
از پشت پنجره
تصویر ابرها را در قاب
و طرح واژگونه ی جنگل را
در آب بنگرند.
آن روز
پرواز دست های صمیمی
در جستجوی دوست
آغاز می شود.
روز وفور لبخند
لبخند بی دریغ
لبخند بی مضایقه ی چشم ها….
آن روز
بی چشمداشت بودن لبخند،
قانون مهربانیست.
روزی که سبز، زرد نباشد
گلها اجازه داشته باشند
هر جا که دوست داشته باشند،
بشکفند.
دلها اجازه داشته باشند
هر جا نیاز داشته باشند،
بشکنند!
ای روز های خوب که در راهید…!
ای جاده های گمشده در مه…!
ای روزهای سخت ادامه…!
از پشت لحظه ها به در آیید.