وبگاه دکتر محمد داراب پور

دیشب گریه کردم
خیلی وقت بود گریه نکرده بودم
دیشب برعکس قبلاًها از تنهایی و از بی کسی گریه کردم
روزگاری می دونستم توی این دنیا یکی هست که دوستم داره
یکی هست که توی فراز و نشیبا هوام رو داره و پیشم هست
دیشب گریه کردم چون از ته دل تنهایی رو حس کردم
چون دیشب کاملا متوجه شدم دیگه خانواده ای ندارم
دیشب باز هم مثل قبل مطمئن شدم مادری ندارم، پدری ندارم، خواهری و برادری ندارم
البته مدت خیلی زیادی بود که نداشتم و تنها خانوادم تو بودی
با تو بودن واسم آرامش بود
با تو احساس امنیت می کردم
ولی چند ماهی هست تو هم من رو تنها گذاشتی و تو رو هم دیگه ندارم
آره، تلخ هست و غمگین هست
و من مثل بچه ها دیشب ساعت ها گریه کردم

نمرده ام هنوز
دلتنگی ات هنوز
مرا تنگ در آغوش میکشد
یاد چشمان زیبایت
هنوز هم مرا مست میکند
وعشق تو
در این سوزناک سردی
هنوز دلم را گرم میکند
من نمرده ام هنوز
اگر روی شیشه بخارگرفته ی خاطراتت
به بازی و شیطنت،نقشی کشیدی
از میان خطها شاید
چهره زردم را دیدی
یادت بماند
نمرده ام هنوز
در انتظارم ،انتظاری تلخ ، تلخ

به تو پناه میبرم
سر بر زنوانت میگذارم
تو بر سر من دست میکشی
من به عشق تو
از دنیا دست میکشم

از دل رنجورم خبرت هست؟
از نیاز من مسکین به نگاهت خبرت هست؟
از سوخت و سوز این دل افتاده یه گوشه تک و تنها ،خبرت هست؟
از آتش افتاده به جانم ،از درد بی درمانی هجرت،
از بی سر و سامانی من آواره خبرت هست؟
از شبهای بی صبح و ستاره ،از خوابهای بی تعبیر دوباره
از غم انتظارت ،خبرت هست
از دیده ی خشک شده براهت ،از دل مانده به نامت
از لب ندیده لبخند
از پای گرفته در بند خبرت هست؟
از چشمی که بی تو شب نخفت، از قلبی که بی تو نزد
از دمی که بی تو واماند خبرت هست؟؟
نه بگو راستی خبرت هست؟؟

وحشی ترین بادها را
می فرستم به سویت
شاید ورقهای نامه و شعرم را
که مدفون شده اند و فراموش
لا به لای کتابهای قدیمی ات
در هوای اتاقت
پراکنده کند
شاید یکی از آنها
باز پیش چشمت
وقتی می رقصد بر تن باد
برای لحظه ای حتی،
بیادت بیاورد مرا
هموکه در انتظار جوابی
سوخت و هیچ نگفت
در سکوت و شب
بی قرار آواز تو ماند

غمت چنگ میاندازد
قلبم را
خون فوراره میزند
میپاشد روی زندگی
همه روزهایم بعد از این
سرخ میشوند

گفتی
چقدر اسیر شده ای!!!
گریستم بر این عشق
که من را
بجای رهایی ،
به اسارت کشانده است

با زمزمه های من نا آشنایی
اینهمه آواز میخوانم
و تو
شانه می اندازی بالا و رد میشوی
هربار که میروی
غزل ها را باد میبرد
نجواهایم
لا به لای برگهای سپیدار
جان میدهد
پرنده ی مشتاق اوج ،
روی زمین اسیر میماند
در این کوچه ی بی عابر
تکیه بر خاطرات میزنم و
امید به نرم شدن دلت میبندم
بازهم آواز میخوانم
از این کوچه اگر بازهم گذشتی
بی اعتنا نرو
بهای ماندنت را
با عشق میدهم

باز شب شد، چقدر تنهایم
گفته بودی که شبی می آیم
باز شب شد و از پنجره ام
همچنان راه تو را می پایم
کنج این پنجره ها شب همه شب
منم و گریه و های و هایم
پشت این پنجره ها تا به سحر
پنجه بر پیکر شب می سایم

نکند بیهوده عمر خود را
پشت این پنجره می فرسایم
نکند بیهوده تکرار شود
قصه چشم به راهی هایم
باز چون دیشب و شبهای دگر
می روم پنجره را بگشایم
باز شب شد، شب و از پنجره ام
همچنان راه تو را می پایم