وبگاه دکتر محمد داراب پور

میدانم تو میروی و
من میمانم و هزار اندوه
تو میروی و
من میمانم و درد تنهایی
تو میروی و
من میمانم و خاطرات گذشته
تو میروی و
من تقاص عشق را پس میدهم
اگرچه میدانم میروی
اما من پای دل و عشق میمانم

امشب ز نور ماه پر از درد می شوم
غمگین و دلشکسته و رخ زرد می شوم
امشب ز بغض و ناله ی این ماه نیمه جان
با اشک نا چکیده هم آورد می شوم
ای آسمان بر آتش جانم ببار باز
گویا فقط ز اشک تو من سرد می شوم
با این چنین سرودنم امشب ز حال ماه
از جمع صاحبان خرد طرد می شوم
امشب ز ابر های پر از اشک آسمان
آواز خوان چو عاشق شب گرد می شوم

از بد حادثه
افتاده ام این جا
میان یک مشت حرف و واژه
همنشین شمع و پروانه
سوختن و خاکستر شدن
والا مرا با شعر و شاعری چکار؟؟

یادت رفت وقتی که رفتی
در را پشت سرت ببندی
مگر نمیدانستی بجز تو
هیچ کس دیگری را
اذن ورود به این قلب شکسته نیست؟

من در نیمه ی تاریکم
تو در نیمه ی روشن
جایم را عوض نمیکنم
اینطوری من همیشه
چشمان تورا واضح میبینم
و تو چشمان مرا
هرگز نمیبینی

نه ،به من پشت مکن
رویت را برمگردان
چشمانت را مگیر
تنهاییم را ،حتی لحظه ای
تاب میار
گرچه لایق تو نیستم
،آری
از دل ،عاشق تو هستم
…اما

روی نگاه سردت
شوق دیدار را
نقاشی میکنم
روی قلب سنگت
اسمم را کنده کاری میکنم
گرچه میدانم
تو نمیحواهی سهم من باشی
اما دلم را
با این خیالات ،خوش میکنم

هرشب بیقرار میان کوچه ها دور میزنم
پای هر پنجره از دل صدایت میزنم
مردمان همه خسته اند زبس که من
در پی تو به هرشیشه سنگ میزنم
رخسارو روی تورا میجویم ز هردرگاه
به امید یافتنت به هر دری میزنم
تا تو را نبینم نمیروم از این دنیا
عشق حقیقت است مگو لاف میزنم
اگر بیایی از پشت پرده ها بیرون
تا جان دارم از عشق تو حرف میزنم

معامله گر خوبی هستی
قبل رفتن
دنیایمان را دو قسمت  کردی
“آینده و رهایی”
“خنده و شادی ”
قسمت تو شد
“گذشته و خاطره ها”
“تنهایی و اندوه ”
قسمت من

لیلی و مجنون
یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه ی لیلا نشست
سجده ای زد بر لب درگاه او
پر ز لیلا شد دل پر آه او
گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بر صلیب عشق دارم کرده ای
جام لیلا را به دستم داده ای
واندر این بازی شکستم داده ای
نشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیلاست آنم می زنی
خسته ام زین عشق ، دل خونم مکن
من که مجنونم تو مجنونم مکن
مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو … من نیستم
گفت: ای دیوانه لیلایت منم
در رگ پیدا و پنهانت منم
سال ها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی
عشق لیلا در دلت انداختم
صد قمار عشق یک جا باختم
کردمت آواره ی صحرا ، نشد
گفتم عاقل می شوی ، اما نشد
سوختم در حسرت یک یا رب ات
غیر لیلا بر نیامد از لبت
روز و شب او را صدا کردی ولی
دیدم امشب با منی ،گفتم: بلی
مطمئن بودم به من سر میزنی
بر حریم خانه ام در میزنی
حال ، این لیلا که خوارت کرده بود
درس عشقش بی قرارت کرده بود
مرد راهش باش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته در راهت کنم