گذار كه بر شاخه اين صبح دلاويز
بنشينم و از عشق سرودي بسرايم
آنگاه به صد شوق چو مرغان سبكبال
پر گيرم ازين بام و به سوي تو بيايم

خورشيد از آن دور از آن قله پر برف
آغوش كند باز همه مهر همه ناز
سيمرغ طلايي پر و بالي است كه چون من
از لانه برون آمده دارد سر پرواز

پرواز به آنجا كه نشاط است و اميدست
پرواز به آنجا كه سرود است و سرور است
آنجا كه سراپاي تو در روشني صبح
روياي شرابي است كه در جام بلور است

آنجا كه سحر گونه گلگون تو در خواب
از بوسه خورشيد چون برگ گل ناز است
آنجا كه من از روزن هر اختر شبگرد
چشمم به تماشا و تمناي تو باز است

من نيز چو خورشيد دلم زنده به عشق است
راه دل خود را نتوانم كه نپويم
هر صبح در آيينه جادويي خورشيد
چون مي نگرم او همه من من همه اويم

او روشني و گرمي بازار وجود است
درسينه من نيز دلي گرم تر از اوست
او يك سر آسوده به بالين ننهادست
من نيز به سر مي دوم اندر طلب دوست

ما هر دو در اين صبح طربناك بهاري
از خلوت و خاموشي شب پا به فراريم
ما هر دو در آغوش پر از مهر طبيعت
با ديده جان محو تماشاي بهاريم

ما آتش افتاده به نيزار ملاليم
ما عاشق نوريم و سروريم و صفاييم
بگذار كه سرمست و غزلخوان من و خورشيد
بالي بگشاييم و به سوي تو بياييم

چهل و چهار س.م.س و من اینطرف در حسرت تو تا جواب مثبتی آمد

اگر می دانستی
گرمی دستت را
به همه گرمی آتشکده­ی عشق نمی بخشیدم
اگر می دانستی
دم بودن با تو
به همه عمر مرا می ارزید
آنگاه
هرگز آن ها را از من دریغ نمی کردی

کاش می دانستی

از دلاویزترین روز جهان خاطره ای با من هست
به شما ارزانی
سحری بود و هنوز
گوهر ماه به گیسوی شب آویخته بود
گل یاس
عشق در جان هوا ریخته بود
من به دیدار سحر می رفتم
نفسم با نفس یاس در آویخته بود
می گشودم پر و می رفتم و می گفتم «های
بسرای ای دل شیدا بسرای
این دل افروزترین روز جهان را بنگر
تو دلاویزترین شعر جهان را بسرای»
آسمان یاس سحر ماه نسیم
روح در جسم جهان ریخته اند
شور شوق تو برانگیخته اند
تو ای مرغک تنها بسرای
همه درهای رهایی بسته ست
تا گشایی به نسیم سخن پنجرها را بسرای
من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می رفتم
در افق پشت سراپرده نور
باغ های گل سرخ
شاخه گسترده به مهر
غنچه آورده به ناز
دم به دم از نفس باد سحر
غنچه ها می شسد باز
غنچه ها می شد باز باغ ها ی گل سرخ
باغ های گل سرخ
یک گل سرخ درشت از دل دریا برخاست
چون گل افشانی لبخند تو
در لحظه شیرین شکفتن
خورشید
چه فروغی به جهان می بخشید
چه شکوهی
همه عالم به تماشا بر خاست
من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می گشتم
دو کبوتر در اوج
بال در بال گذر می کردند
دو صنوبر در باغ
سر فرا گوش هم آورده به نجوا غزلی می خواندند
مرغ دریایی با جفت خود از ساحل دور
رو نهادند به دروازه نور
چمن خاطر من نیز ز جان مایه عشق
در سراپرده دل
غنچه ای می پرورد
هدیه ها می آورد
بر گ هایش کم کم باز شدند
برگ ها باز شدند
یافتم یافتم آن نکته که می خواستمش
با شکوفایی خورشید و گل افشانی لبخند تو آراستمش
تار پودش را از خوبی مهر
خوشتر از تافته یاس و سحر بافته ام
دوستت دارم را
من دلاویزترین شعر جهان یافته ام
این گل سرخ من است
دامنی پر کن ازین گل که دهی هدیه به خلق
که بری خانه دشمن
که فشانی بر دوست
راز خوشبختی هر کس به پراکندن اوست
در دل مردم عالم به خدا
نور خواهد پاشید
روح خواهد بخشید
تو هم ای خوب من این نکته به تکرار بگو
این دلاویزترین شعر جهان را همه وقت
نه به یک بار به ده بار که صد بار بگو
دوستم داری را از من بسیار بیرس
دوستت دارم را با من بسیار بگو

خسته از سكوت اين ديوارهاي سرد،
قلبم در ميان بالش خيال تو
خوابش برده است!
سسسسس!
بيدارش نكني!!